Powieść dystopijna
Powieść dystopijna Imperium Dzieci
Wydana w czerwcu powieść „Imperium Dzieci” Marty Sokołowskiej, mająca swoją oficjalną premierę w lipcu polska powieść dystopijna to duże wydarzenie w polskiej literaturze. Polska powieść dystopijna jest propozycją wyjątkową na tle naszego rynku wydawniczego. Dla fanów literatury fantastycznej i historii alternatywnych pozycja obowiązkowa.
„Imperium Dzieci” Marty Sokołowskiej (Wyd. Biuro Literackie) to dystopijna opowieść o świecie, w którym najwyższymi wartościami są dobro i szczęście dziecka. Publikacja wyróżniona w projekcie wydawniczym „Pierwsza książka prozą” realizowanym przy okazji festiwalu Stacja Literatura. „Imperium Dzieci” otrzymało także Nagrodę Krakowa Miasta Literatury UNESCO. Oficjalna premiera odbyła się 12 lipca.
W społeczeństwie podzielonym na cztery klasy – wybrańców i wyrzutków, oczekujących i oprawców – o upragnione dziecko stara się B-Maria, która tym samym podejmuje nierówną walkę z systemem. Surowe reguły Imperium Dzieci wymuszają na wszystkich bohaterach opowiedzenie się po jednej ze stron: za reżimem, który nagradza posłusznych, lub przeciwko niemu, wraz z buntownikami dokonującymi przewrotu. Czy warto jednak zmieniać świat, w którym dzieci nie cierpią?
Polska powieść dystopijna Marty Sokołowskiej, jest propozycją wyjątkową na tle rynku wydawniczego. Autorka sięgnęła po gatunek dystopii, niszowy wśród polskojęzycznych autorów, a jednocześnie wielce pożądany, na co wskazuje popularność prozy Margaret Atwood. Podobnie jak kanadyjska autorka, Sokołowska wykorzystuje ten gatunek, by zadać niewygodne dla społeczeństwa pytania.
Autorka z brawurą kreśli wizję nie tak odległej przyszłości, w której spełnia się idea szczęśliwego, wolnego od cierpienia dziecka. Łączy namysł filozoficzny z dramaturgicznie dopracowaną fabułą. Operuje językiem nieprzezroczystym, dojrzałym, dźwigającym obfitość znaczeń. Jako dramatopisarka, autorka scenariuszy poruszających i nagradzanych spektakli, Sokołowska wkracza na terytorium prozy z teatralną dezynwolturą, która czyni jej styl wolnym, osobnym i oryginalnym.
Marta Sokołowska to dramatopisarka, dramaturżka, prozaiczka, scenarzystka i reżyserka filmu dokumentalnego. Jest autorką tłumaczonych i wystawianych słuchowisk oraz sztuk teatralnych, m.in.: „Kamionna. Opowieści rodzinne”, „Reykjavik ’74”, „Holzwege”. Została laureatką konkursu „Dramat!” organizowanego przez Dwutygodnik i Teatr IMKA. Jej teksty tłumaczono na języki: angielski, rosyjski, niemiecki, białoruski i gruziński.
Polską powieść dystopijną Imperium Dzieci można zamówić tutaj
„Imperium Dzieci” Marty Sokołowskiej (Wyd. Biuro Literackie) to dystopijna opowieść o świecie, w którym najwyższymi wartościami są dobro i szczęście dziecka. Publikacja wyróżniona w projekcie wydawniczym „Pierwsza książka prozą” realizowanym przy okazji festiwalu Stacja Literatura. „Imperium Dzieci” otrzymało także Nagrodę Krakowa Miasta Literatury UNESCO. Oficjalna premiera odbyła się 12 lipca.
W społeczeństwie podzielonym na cztery klasy – wybrańców i wyrzutków, oczekujących i oprawców – o upragnione dziecko stara się B-Maria, która tym samym podejmuje nierówną walkę z systemem. Surowe reguły Imperium Dzieci wymuszają na wszystkich bohaterach opowiedzenie się po jednej ze stron: za reżimem, który nagradza posłusznych, lub przeciwko niemu, wraz z buntownikami dokonującymi przewrotu. Czy warto jednak zmieniać świat, w którym dzieci nie cierpią?
Polska powieść dystopijna Marty Sokołowskiej, jest propozycją wyjątkową na tle rynku wydawniczego. Autorka sięgnęła po gatunek dystopii, niszowy wśród polskojęzycznych autorów, a jednocześnie wielce pożądany, na co wskazuje popularność prozy Margaret Atwood. Podobnie jak kanadyjska autorka, Sokołowska wykorzystuje ten gatunek, by zadać niewygodne dla społeczeństwa pytania.
Autorka z brawurą kreśli wizję nie tak odległej przyszłości, w której spełnia się idea szczęśliwego, wolnego od cierpienia dziecka. Łączy namysł filozoficzny z dramaturgicznie dopracowaną fabułą. Operuje językiem nieprzezroczystym, dojrzałym, dźwigającym obfitość znaczeń. Jako dramatopisarka, autorka scenariuszy poruszających i nagradzanych spektakli, Sokołowska wkracza na terytorium prozy z teatralną dezynwolturą, która czyni jej styl wolnym, osobnym i oryginalnym.
Marta Sokołowska to dramatopisarka, dramaturżka, prozaiczka, scenarzystka i reżyserka filmu dokumentalnego. Jest autorką tłumaczonych i wystawianych słuchowisk oraz sztuk teatralnych, m.in.: „Kamionna. Opowieści rodzinne”, „Reykjavik ’74”, „Holzwege”. Została laureatką konkursu „Dramat!” organizowanego przez Dwutygodnik i Teatr IMKA. Jej teksty tłumaczono na języki: angielski, rosyjski, niemiecki, białoruski i gruziński.
Polską powieść dystopijną Imperium Dzieci można zamówić tutaj
12 lipca miała miejsce premiera powieści Marty Sokołowskiej Imperium Dzieci. Powieść Marty Sokołowskiej jest propozycją wyjątkową na tle rynku wydawniczego. Autorka sięga po gatunek dystopii, niszowy wśród polskojęzycznych autorów, a jednocześnie wielce pożądany, na co wskazuje popularność prozy Margaret Atwood. Podobnie jak kanadyjska pisarka, Sokołowska wykorzystuje ten gatunek, by zadać niewygodne dla społeczeństwa pytania. Powieść została wydana przez wydawnictwo Biuro Literackie.
O książce
Podstawowymi wartościami Imperium Dzieci są dobro i szczęście najmłodszych. W podzielonym hierarchicznie społeczeństwie o upragnionego potomka stara się B-Maria – jedna z niewielu osób gotowych podjąć nierówną walkę z systemem. Czy jednak warto zmieniać świat, w którym dzieci nie cierpią? Jak daleko sięgają terytoria tyranii i czy troska o najsłabszych usprawiedliwia fanatyzm oraz przemoc? W dystopijnej powieści Marta Sokołowska zadaje pytania, które okazują się szczególnie aktualne w naszym tu i teraz.
Książka otrzymała Nagrodę Kraków Miasto Literatury UNESCO oraz zwyciężyła w projekcie wydawniczym Biura Literackiego „Pierwsza książka prozą”.
Jak podaje Biuro Literackie, "autorka z brawurą kreśli wizję nie tak odległej przyszłości, w której spełnia się idea szczęśliwego, wolnego od cierpienia dziecka. Łączy namysł filozoficzny z dramaturgicznie dopracowaną fabułą. Operuje językiem nieprzezroczystym, dojrzałym, dźwigającym obfitość znaczeń. Jako dramatopisarka, autorka scenariuszy poruszających i nagradzanych spektakli, Sokołowska wkracza na terytorium prozy z teatralną dezynwolturą, która czyni jej styl wolnym, osobnym i oryginalnym".
Recenzja Filipa Łobodzińskiego
Zdaniem Filipa Łobodzińskiego: „Wymarzony, a zarazem straszliwy przypadek zrządził, że Imperium Dzieci Marty Sokołowskiej ukazuje się w chwili, gdy w naszych uszach dźwięczą haniebne słowa purpurata o niepłodnych modnych lalkach. W kontekście takich apeli lektura krótkiej powieści przestaje być obcowaniem z dystopią. Raczej z próbą prze-jasno-widzenia, o jaką stawkę idzie gra, w którą ktoś nas wkręca”.
Komentarz autorski
W komentarzu zamieszczonym w biBLiotece autorka dodaje: „Jeśli dla kogoś powieść będzie głosem w sprawie zaniedbanych i krzywdzonych dzieci – wspaniale. Jeśli ktoś odbierze powieść jako studium umierania, w A-Carycy zobaczy kostuchę znaczącą iksem ludzi skazanych na śmierć, a w mieszkańcach Miasta Dzieci – bezradne wobec jej poczynań ofiary – genialnie. Jestem otwarta na każdą formę odczytania dystopii”.
Imperium Dzieci to projekt totalny - wywiad z autorką
„Imperium Dzieci to projekt totalny, to jest cały świat, z którego nie ma drogi ucieczki, i jako taki zawiera w sobie wszystko, co niezbędne. Ze względu na swoją rozległość moja mapa nie może być wyobrażona i opisana w stu procentach. Składa się jednak z toposów, wśród których znajdują się przestrzenie spełniające odrębne funkcje. Jest więc dom zabawy pełniący funkcję eksploracji dzieciństwa, jest plac męczeństwa, są ministerstwa – miejsca tworzenia koncepcji i systemowej kontroli, jest podziemie – szczelina, która staje się anty-Imperium, są przestrzenie prywatne, w których tej prywatności jest niewiele, bo system widzi i kontroluje wszystkich poprzez sieć baby ringów. Jeśli topos jest tematem, to musi zostać oddany tak, by odróżniał się od innego toposu. Toposy mają konkretne znaczenia. Czasem zmieniają swoje zadanie – na przykład obszar wywalczonej wolności staje się cmentarzyskiem” – mówi autorka.
O autorce
Marta Sokołowska to dramatopisarka, dramaturżka, prozaiczka, scenarzystka i reżyserka filmu dokumentalnego. Jest autorką tłumaczonych i wystawianych słuchowisk oraz sztuk teatralnych, m.in.: Kamionna. Opowieści rodzinne, Reykjavik ’74, Holzwege. Została laureatką konkursu „Dramat!” organizowanego przez Dwutygodnik i Teatr IMKA. Jej teksty tłumaczono na języki: angielski, rosyjski, niemiecki, białoruski i gruziński.
Więcej: ImperiumDzieci.pl
O książce
Podstawowymi wartościami Imperium Dzieci są dobro i szczęście najmłodszych. W podzielonym hierarchicznie społeczeństwie o upragnionego potomka stara się B-Maria – jedna z niewielu osób gotowych podjąć nierówną walkę z systemem. Czy jednak warto zmieniać świat, w którym dzieci nie cierpią? Jak daleko sięgają terytoria tyranii i czy troska o najsłabszych usprawiedliwia fanatyzm oraz przemoc? W dystopijnej powieści Marta Sokołowska zadaje pytania, które okazują się szczególnie aktualne w naszym tu i teraz.
Książka otrzymała Nagrodę Kraków Miasto Literatury UNESCO oraz zwyciężyła w projekcie wydawniczym Biura Literackiego „Pierwsza książka prozą”.
Jak podaje Biuro Literackie, "autorka z brawurą kreśli wizję nie tak odległej przyszłości, w której spełnia się idea szczęśliwego, wolnego od cierpienia dziecka. Łączy namysł filozoficzny z dramaturgicznie dopracowaną fabułą. Operuje językiem nieprzezroczystym, dojrzałym, dźwigającym obfitość znaczeń. Jako dramatopisarka, autorka scenariuszy poruszających i nagradzanych spektakli, Sokołowska wkracza na terytorium prozy z teatralną dezynwolturą, która czyni jej styl wolnym, osobnym i oryginalnym".
Recenzja Filipa Łobodzińskiego
Zdaniem Filipa Łobodzińskiego: „Wymarzony, a zarazem straszliwy przypadek zrządził, że Imperium Dzieci Marty Sokołowskiej ukazuje się w chwili, gdy w naszych uszach dźwięczą haniebne słowa purpurata o niepłodnych modnych lalkach. W kontekście takich apeli lektura krótkiej powieści przestaje być obcowaniem z dystopią. Raczej z próbą prze-jasno-widzenia, o jaką stawkę idzie gra, w którą ktoś nas wkręca”.
Komentarz autorski
W komentarzu zamieszczonym w biBLiotece autorka dodaje: „Jeśli dla kogoś powieść będzie głosem w sprawie zaniedbanych i krzywdzonych dzieci – wspaniale. Jeśli ktoś odbierze powieść jako studium umierania, w A-Carycy zobaczy kostuchę znaczącą iksem ludzi skazanych na śmierć, a w mieszkańcach Miasta Dzieci – bezradne wobec jej poczynań ofiary – genialnie. Jestem otwarta na każdą formę odczytania dystopii”.
Imperium Dzieci to projekt totalny - wywiad z autorką
„Imperium Dzieci to projekt totalny, to jest cały świat, z którego nie ma drogi ucieczki, i jako taki zawiera w sobie wszystko, co niezbędne. Ze względu na swoją rozległość moja mapa nie może być wyobrażona i opisana w stu procentach. Składa się jednak z toposów, wśród których znajdują się przestrzenie spełniające odrębne funkcje. Jest więc dom zabawy pełniący funkcję eksploracji dzieciństwa, jest plac męczeństwa, są ministerstwa – miejsca tworzenia koncepcji i systemowej kontroli, jest podziemie – szczelina, która staje się anty-Imperium, są przestrzenie prywatne, w których tej prywatności jest niewiele, bo system widzi i kontroluje wszystkich poprzez sieć baby ringów. Jeśli topos jest tematem, to musi zostać oddany tak, by odróżniał się od innego toposu. Toposy mają konkretne znaczenia. Czasem zmieniają swoje zadanie – na przykład obszar wywalczonej wolności staje się cmentarzyskiem” – mówi autorka.
O autorce
Marta Sokołowska to dramatopisarka, dramaturżka, prozaiczka, scenarzystka i reżyserka filmu dokumentalnego. Jest autorką tłumaczonych i wystawianych słuchowisk oraz sztuk teatralnych, m.in.: Kamionna. Opowieści rodzinne, Reykjavik ’74, Holzwege. Została laureatką konkursu „Dramat!” organizowanego przez Dwutygodnik i Teatr IMKA. Jej teksty tłumaczono na języki: angielski, rosyjski, niemiecki, białoruski i gruziński.
Więcej: ImperiumDzieci.pl
Powieść dystopijna, literatura dystopijnaPowieść dystopijna lub inaczej fikcja dystopijna to gatunki fikcji spekulatywnej, które eksplorują struktury społeczne i polityczne. Utopijna fikcja ukazuje scenerię zgodną z etosem autora, mającą różne atrybuty innej rzeczywistości, która ma przemawiać do czytelników. Dystopijna fikcja oferuje coś przeciwnego: przedstawienie scenerii, która całkowicie nie zgadza się z etosem autora. Niektóre powieści łączą oba gatunki, często jako metafora różnych kierunków, które ludzkość może obrać w zależności od swoich wyborów, kończąc na jednej z dwóch możliwych przyszłości. Zarówno utopie, jak i dystopie są powszechnie spotykane w science fiction i innych rodzajach spekulatywnej fikcji.
Ponad 400 utopijnych dzieł w języku angielskim zostało opublikowanych przed rokiem 1900, a ponad tysiąc innych ukazało się w XX wieku. Wzrost ten jest częściowo związany ze wzrostem popularności gatunku fiction, science fiction i bardziej ogólnie Young Adult fiction, ale także ze zmianami społecznymi na większą skalę, które przyniosły świadomość większych problemów społecznych lub globalnych, takich jak technologia, zmiana klimatu i rosnąca populacja ludzka. Niektóre z tych trendów stworzyły odrębne podgatunki, takie jak ekotopia, fikcja klimatyczna, dystopijne powieści Young Adult czy feministyczne powieści dystopijne. Więcej: Dystopia.com.pl Dystopia i antyutopiaPowieść dystopijna |
Autorki i autorzy |
Dystopia. Powieść dystopijna, literatura dystopijna, antyutopia. Książki dystopijne, filmy dystopijne, gry dystopijne. Fantastyka, Young Adult, New Adult, historia alternatywna, księgarnia online
